Wodospady Marmore

Cascata delle Marmore to najwyższy sztuczny wodospad w Europie i jeden z najwyższych na świecie, o łącznej różnicy wysokości 165 metrów podzielonej na trzy skocznie. Nazwa wywodzi się od soli węglanu wapnia obecnych na skałach i podobnych do białego marmuru. Jego spektakularność polega na tworzeniu tęczy w kilku punktach dzięki załamywaniu się otaczających kropel pod wpływem światła słonecznego.

Istnieje sześć tras o różnym stopniu trudności, pierwsze cztery są płatne. Szczególnie piękna jest druga ścieżka, która oferuje liczne widoki na wodospad z bliska. Zaleca się stosowanie płaszcza przeciwdeszczowego dla osób, które nie chcą się zmoczyć.

Wodospady Marmore są częścią parku rzecznego Nera i powstają od ujścia rzeki Velino do rzeki Nera, zaczynając od jeziora Piediluco. W 271 pne Rzymianie rozpoczęli wykopaliska kanału, po którym mogły płynąć wszystkie wody bagna pokrywającego obecną równinę Rieti, doprowadzając ich do krawędzi klifu Marmore. W kolejnych wiekach wodospad ulegał dalszym modyfikacjom i kanalizacji, które zdeterminowały jego obecny wygląd.

Dziś wodospad ma uregulowany przepływ, aw określonych godzinach przepływ wody jest zwiększany, aby zaoferować odwiedzającym wyjątkowy spektakl. Część wody wykorzystywana jest do wytwarzania energii hydroelektrycznej. Wodospad można zwiedzać ścieżkami zanurzonymi w bujnej roślinności.

Wieczorem polecana jest relaksująca kolacja w Piediluco, z którego jeziora wypływają wodospady.

Szlaki

Szlaki turystyczne wokół wodospadów Marmore pozwalają zobaczyć jego spektakularność z wielu perspektyw. Ścieżka 4 umożliwia bezpośredni widok i na tej samej wysokości co wodospad, zaczynając od przeciwnej strony utwardzonej drogi, podczas gdy pozostałe ścieżki znajdują się w pobliżu wodospadu. „Górny Belweder” to górna część wodospadu, a „Dolny Belweder” to dolna część.

Ścieżka 1: „Przejście starożytne”

Ścieżka 1 to trudna ścieżka o długości niespełna kilometra z różnicą wysokości 150 metrów i jako jedyna prowadzi do górnej części wodospadu. Po drodze można podziwiać naturalne jaskinie i przejść przez tunel, który prowadzi do Balkon zakochanych, tuż pod pierwszym skokiem wodospadu. W górnej części znajduje się „ Specola ”, mała panoramiczna wieża zbudowana w 1781 roku przez papieża Piusa VI.

Ścieżka 2: „Pierścień Nimfy”

Ścieżka 2 to prosta i krótka ścieżka, która prowadzi do serca wodospadu poprzez system schodów i drewnianych chodników. Różne widoki panoramiczne i zbliżenia, z dodatkiem tęczy widocznych z wielu punktów, sprawiają, że jest to jeden z najbardziej ekscytujących.

Ścieżka 3: „Spotkanie wód”

Ścieżka 3 to kolejna ścieżka o niskim stopniu trudności i naprawdę czarująca. Ta ścieżka zaprowadzi Cię do dolnej części wodospadu, aż dotrzesz do koryta rzeki Nera. Na tym terenie, ze względu na presję, z jaką woda opada na stopnie pośrednie, powstało siedlisko szczególnie bogate w roślinność.

Ścieżka 4: „Majestat”

Znana również jako ścieżka Pennarossa, ścieżka 4 jest jedyną ścieżką, która wspina się na wzgórze naprzeciwko wodospadu Marmore. Tutaj możesz go podziwiać z dwóch balkonów na różnych wysokościach, dla widoku pocztówkowego.

Ścieżka 5: „Klif i człowiek”

Łatwa trasa 5 ma około kilometra długości, zaczyna się od Górnego Belwederu, ma płaski przebieg i prowadzi na skraju klifu Marmore, oferując zapierające dech w piersiach widoki.

Ścieżka 6: „Mądre prawa”

Ścieżka 6 ma długość około 2 kilometrów i łączy dolny Belvedere z górnym Belvedere i jest odpowiednia dla doświadczonych wędrowców, wyposażonych w buty trekkingowe, ponieważ ma wyboistą, a czasem stromą i mokrą nawierzchnię. Zaczyna się przy głównym parkingu.

Legenda

Istnieje legenda o pochodzeniu wodospadu, którą zwykle opowiada Gnefro. W młodym pasterzem Velino zakochała się wróżka, nimfa o imieniu Nera. Trudno było im się spotkać, ponieważ należeli do dwóch zbyt różnych światów. Juno, wściekła, zamieniła Czarną nimfę w rzekę, ponieważ złamała zasady, które nie pozwalały na miłość do ludzi. Velino rzucił się na oślep z klifu Marmore, wierząc, że Nera tonie w tych wodach, których wcześniej tam nie było. Jowisz, aby uniknąć pewnej śmierci, podczas lotu przemienił go w wodę, aby zostać ocalonym i ponownie zjednoczony z Nerą na wieczność.